Werken bij Bellewaerde spreekt tot de verbeelding

Johnny, jij bent de ouderdomsdeken van Bellewaerde?

Johnny: “Zeg liever, medewerker met de langste staat van dienst (lacht). Op 1 september ga ik, na 41 prachtige jaren, met pensioen. Het geeft me een dubbel gevoel, want ik werk hier ontzettend graag. Alles wat met elektriciteit te maken heeft, van de hoogspanning tot de laagspanning, passeert door onze handen. We maken ook elektrische schema’s van de attracties, doen aan research, de jaarlijkse grondige wintercontrole…

De exotische dieren zijn onlosmakelijk verbonden aan het park. Een hele kluif om die dagelijks te eten te geven, kan ik me inbeelden.

Pieter: Eten geven is maar één onderdeel van wat dierenverzorging inhoudt. We kopen groenten op de veiling en karkassen in het slachthuis, mesten de stallen uit, geven de dieren training… Iedereen van ons team kent het karakter en de kleine kantjes van onze dieren. Bij de giraffen moet je bijvoorbeeld geen plotse bewegingen maken. Dat zijn zeer schichtige dieren. Onze katachtigen pikken ontzettend snel nieuwe zaken op.

Training? Als in kunstjes?

Pieter: Nee, zo mag je het niet noemen. Dierenwelzijn staat bij ons centraal. Om wilde dieren een medisch onderzoek te laten ondergaan, moet je ze doorgaans volledig verdoven. Dat is niet zonder risico voor het dier. Daarom werkten we, samen met de Europese zoogemeenschap, een speciaal trainingsprogramma uit bij onze luipaarden zodat ze op verzoek hun tanden tonen of zich vlotter laten vaccineren. Het werpt zijn vruchten af, waardoor we die training  nu verder uitrollen bij de giraffen, leeuwen, tijgers en lemuren. Op termijn willen we al onze dieren trainen. We brengen dat verhaal ook over bij het publiek door hen die ‘trucjes’ te tonen.

Waarom een dubbel gevoel bij je pensioen, Johnny? 

Johnny: De job boeit mij nog altijd. Toen ik in Bellewaerde begon, werkten we met de nieuwste technieken. We zijn 41 jaar later en nog steeds werken we met de nieuwste technieken. Je evolueert mee als technicus en dat houdt je geest jong. Het werk is gevarieerd en uitdagend. Na mijn pensioen zal ik me vooral als vrijwilliger engageren binnen organisaties. Wat dat wordt, weet ik nog niet.

We bevinden ons nu achter de schermen van Bellewaerde. Hier heerst een grote bedrijvigheid.

Johnny: Achter de schermen is er elke dag werk. Voor het park om 10 uur open gaat, moet elke attractie technisch gekeurd worden, elke dag opnieuw. Onze mecaniciens zijn al van 6 uur ’s morgens in de weer.

Pieter: De vaste kern bestaat uit tachtig enthousiaste medewerkers. We vormen één groot team. Iedereen heeft zijn takenpakket, maar als morgen de omheining van de bizons plots stuk is komt iedereen meteen helpen. Binnen zo’n ploeg is het fantastisch werken.

Johnny: Op het eerste zicht heeft de job van Pieter weinig raakvlakken met die van mij. Toch hebben wij dagelijks contact. Het team, aangevuld met de extra werkkrachten in het seizoen, zorgt dat alles gesmeerd loopt in Bellewaerde.

Hoe komen jullie naar het werk?

Pieter: Ik kom vanuit Kruiseke met de fiets naar Ieper, een vlotte, aangename en snelle verbinding.

Johnny: Ik kom met de wagen.

Wat doen jullie na de uren?

Pieter: Ik ben hobbyfokker van het kleinste rundveeras ter wereld, de minizeboe. Dit miniatuur rund wordt als huisdier gekweekt. Vooral kinderboerderijen komen bij mij aankloppen.

Johnny: Ik ben hobbykok. Na mijn uren verdiep ik me ook graag in nieuwe technieken en programmaties. Hoe we licht en muziek nog beter kunnen afstemmen op elkaar bijvoorbeeld.

Zijn er mijlpalen die je nooit meer zal vergeten, Johnny?

Johnny: De opening van de allereerste boomerang wereldwijd in 1984 was toch wel echt bijzonder. Ik heb Bellewaerde geleidelijk aan weten groeien en bloeien. Ik juich het toe dat hier bij elke ingreep ook de kaart van het groen wordt getrokken. De mooie omgeving van de Westhoek wordt doorgetrokken in het park.

Pieter, heb jij een favoriet dier?

Pieter: Met de giraffen heb ik een aparte band. Ze hebben me in zekere zin wijsheid en rust bijgebracht, hoewel de giraffen nu niet meteen de slimste dieren zijn. Ze hebben een vaste structuur nodig. Je moet rust uitstralen als je hun verblijf binnen komt. Die rust heb ik mezelf gaandeweg moeten aanleren.

Hoe zouden jullie het Westhoekgevoel omschrijven?

Pieter: Een Westhoeker is van nature vrij nuchter. Die ingesteldheid vind je ook terug in Bellewaerde. Iedereen komt elke dag met goesting werken. Alle neuzen staan in dezelfde richting.

Johnny: Wat moet gedaan worden, wordt gedaan. Er wordt nooit geklaagd. Ook dat is typisch aan de Westhoeker. Wij zijn werkers.

Ik kan mij zo voorstellen dat jullie op elke familiebijeenkomst het middelpunt van het gesprek vormen.

Pieter: Werken in Bellewaerde is voor veel mensen iets magisch. Mijn kinderen denken dat ik elke dag suikerspinnen eet en op de attracties zit (lacht). Voor ik hier kwam werken, had ik geen idee hoeveel mensen instonden om een pretpark als Bellewaerde draaiende te houden.

Johnny: We leggen dagelijks de nodige kilometers af. Op een normale dag stap je zo’n 15 kilometer. In het seizoen loopt dat op tot 20 kilometer.

Pieter: Als mijn vrouw ’s avonds vraagt om nog een wandelingetje te doen, kreun ik wel even.