Opnames clip Lo Reninge met Annie Mooren foto maf 5

Annie Mooren uit Lo-Reninge zou nergens anders willen wonen

“Tijdens de lockdown prees ik me zielsgelukkig dat ik hier woon.” Annie Mooren is geboren en getogen in Reninge en werkt er in woon- en zorgcentrum Zilvervogel. De geboren positivo laat het hoofd nooit hangen. “Pensioen? Nee hoor, laat mij maar mijn tijd uitdoen. De drive is er nog steeds.”

We hebben afspraak met Annie Mooren op de Dorpplaats van Reninge. De ‘Kathedraal van de IJzer’ baadt in de zon. Rondom de kerk ligt het kerkhof. “Reninge is een typisch dorp in de Westhoek. Het gebeurt vaak dat families na de zondagmis nog even bij een graf van een dierbare gaan groeten.” Annie heeft veel mensen die hier begraven liggen nog verzorgd als verpleegkundige in woon- zorgcentrum Zilvervogel op de hoek van het marktplein.

“Ik begon er in 1980. Het was de tijd dat pampers nog moesten uitgevonden worden. Ik was de eerste verpleegkundige die er aan de slag kon. Mijn tante, die overste was in het klooster van de Zusters Annuntiaten in Reninge vroeg me of ik interesse had in de job. En nu 42 jaar later zit ik er nog steeds.” De vraag of ze al aan haar pensioen denkt, wuift ze weg. “Zolang de drive en de passie er zijn, blijf ik het doen. Al van kindsbeen af wilde ik verpleegkundige worden. Het is een prachtjob.”

Kapsalon in café

Haar gezicht verraadt haar leeftijd niet. “De juiste crèmekes”, knipoogt ze laconiek. “En de spirit. Ik doe niet aan doemdenkerij.” We stappen rond de Dorpplaats. Annie wijst het kasteel aan, de vroegere brouwerij waar nu een notaris woont, de pastorie en de onderpastorie waar zich nu tearoom l’Heritage bevindt, het kapsalon dat aanleunt tegen café De Pollepel en waar een 85-jarige kapper nog steeds haar knipt… “Alles wat je ziet, is wederopbouwarchitectuur. De Duitsers zijn nooit in Reninge geweest, toch was het hele dorp door de artillerie kapot geschoten.”

Annie houdt er een druk sociaal leven op na. Ze is actief betrokken in het verenigingsleven en werd daarvoor in 2020 beloond met de titel ‘De Krak van Lo-Reninge’. Een erkenning voor haar engagementen. Tijdens onze rondwandeling op de Dorpplaats begroet ze iedereen bij de voornaam. “Hier wonen is fantastisch, maar je moet mobiel zijn. Mijn leven speelt zich niet enkel onder de kerktoren af. Ik ga graag op reis en trek regelmatig naar grootsteden als Antwerpen of Gent om er een theatervoorstelling bij te wonen of een museum te bezoeken. Het feit dat ik in Lo-Reninge woon, houdt me niet tegen.”

Meer over Lo-Reninge

“De zuurstof in de IJzerbroeken laadt mijn batterijen weer op”

Annie Mooren uit Lo-Reninge

Annie Mooren (63 jaar)

Verpleegkundige in woon- en zorgcentrum Zilvervogel in Reninge
Actief lid van verschillende verenigingen in Lo-Reninge
Motto: “Kies én bemin je keuze.”

Bloeiende gemeenschap

Annie is als boerendochter opgegroeid in Reninge. Ze ging er naar school en speelde tussen het vers gemaaide hooi in de IJzerbroeken. “Alles is hier aanwezig. Ik koop altijd lokaal. Groente en fruit haal ik bijvoorbeeld in de hoevewinkel van boer Mabesoone, vlees bij beenhouwer Stijn & Iris en mijn computer laat ik herstellen aan de overkant van de straat. En wat ik in Reninge niet vindt, haal ik wel ‘over de IJzer’ in Lo. Ik geloof rotsvast in de korte keten.”

“Het is hier goed wonen. Zeker voor jonge gezinnen. Het is hier nog relatief goedkoop en er is een bloeiende schoolgemeenschap. Reninge bruist en er is een hecht sociaal leven. Er is bijvoorbeeld vrij veel spontane mantelzorg.”

Wat was voor haar dan de belangrijkste reden om in Reninge te blijven wonen? “Ik hou van de rust en de weidsheid van de Westhoek. Hier hangt nog zuurstof in de lucht. Na een wandeling of fietstocht door de IJzerbroeken zijn mijn batterijen weer helemaal opgeladen.”

Eigen moestuin

We zijn ondertussen aanbeland op het punt waar de wijk Sint-Maarten aan de IJzerbroeken grenst. “Reninge ligt strikt genomen ‘in de Kupe’ en niet ‘Bachten de Kupe’. In de winter komt het water tot hier en niet verder. Ik heb nog nooit geweten dat het centrum is overstroomd”, zegt Annie. Het jaarlijks terugkerende natuurfenomeen van de overstroomde IJzerbroeken trekt traditioneel de nodige kijklustigen. “Het is spectaculair om te zien, maar wij zijn dat gewend. Twee jaar geleden bevroor het water en dan mocht er op geschaatst worden.”

Annie volgt al jaren les aan de Academie in Poperinge, die trouwens ook een afdeling in Lo-Reninge heeft. “Nu volg ik er de opleiding ‘Textiel en Kunstambachten’.” Hoe ze haar toekomst ziet, vragen we bij wijze van afsluiter? “Dat ik gezond mag blijven”, zegt ze spontaan. “Dat ik in mijn moestuin kan blijven werken en nog lang mag wandelen, fietsen en cultuur opsnuiven. Dat maakt mij het gelukkigst.”